Natuur daagt je hersenen uit!, juni 2016

Als ik bij mijn zieke moeder kom is het eerste dat ze vraagt: ‘Zullen we even gaan wandelen?” Voor ons beide is dat de plezierigste manier om even samen te zijn. We zijn weg uit het ziekenhuis, beleven het een en ander en bewegen. Dan is het ook makkelijker om te praten en zo nu en dan weer af te dwalen naar een mooie bloem of een vergezicht. Leuk is het dan om te lezen dat Erik Scherder, hoogleraar Klinische Neuropsycholgie  in een interview in de Vitale Groene Stad (nr 1 2016), de natuur aanhaalt als verrijking van onze hersenen. Lees meer

Heksensoep, mei 2016

Een grote pot hangt boven het vuur. Uit allerlei richtingen wordt er voedsel aangedragen. De afgelopen uren hebben de vrienden geleerd wat je kunt verzamelen uit het landschap om hen heen voor een heuse maaltijd. Het idee was om samen iets te doen en tegelijkertijd wat te leren en lekker buiten te zijn. Er wordt wat gekletst en gegrapt: was dit niet wat je als kind al deed? Van alles verzamelen voor de heksensoep. Terug naar de tijd van de fantasie en grote verhalen. Lees meer

Jong geleerd, april 2016

Ik geniet elke keer weer als ik de enorme takken hutten in het bos tegen kom. Laatst zag ik ook de ‘tuin’ aangeharkt. Bladeren aan de kant en mooie stapels bladeren. Hier zijn jong (en oud) even lekker bezig geweest. Even gedroomd van een eigen bestaan in het bos. Zo kan ik het me tenminste zelf herinneren uit mijn jeugd. Lees meer

Leermeester, februari 2016

Gister liep ik mijn rondje langs de Kromme Rijn. Ik zag een oude heer met wandelstok hetzelfde doen. Ineens herkende ik in mijn ooghoek een groot leermeester. Ooit mocht ik in Wageningen een collegereeks bij hem volgen. Vele mensen gaan aan je voorbij zonder dat je het door hebt, maar deze man kon zo spreken dat ik aan mijn stoel geplakt zat en mijn hersenen kraakten. Lees meer

Rondje voor het konijn, januari 2016

Als kind had ik een konijn. Voor mij als plichtsgetrouw kind, betekende dat elke dag paardenbloem bladeren zoeken. Dat was wat ik tenminste kon doen voor het arme beest dat het leven in gevangenschap moest doorbrengen.

Nu woonden we in de Randstad, maar toch weer zo gelukkig dat we een rondje konden lopen in het parkbos vlakbij ons huis. Dus ik had daar al snel mijn dagelijkse wandelingetje gevonden. Een voornemen werd een routine en van daaruit een gewoonte die ik niet meer wilde missen. Tenminste, zo lijkt het achteraf. Lees meer