Vakantie inzicht, september 2016

Na het euforische gevoel en het overzicht over mijn leven op een Corsicaanse bergtop, sta ik weer met beide benen op de grond. De vakantiespullen zijn opgeruimd, de scholen zijn weer begonnen. Waar was ik ook al weer gebleven? Wat was mijn zelfgegeven opdracht?

Graag zie ik een rode draad waar ik aan werk. Het is mijn verhaal en mijn houvast door de weken. Het is een kunst om tekens weer terug te keren naar mijn kern en te ervaren waar en waarvoor het vuur in mij brandt. In de kern vind ik de woorden verwonderen en verbinden.

Het lijkt soms te simpel en weinig uniek. Maar wat maakt dat uit? Stel dat ieder dit als levens motto zou hebben? Zouden we dan niet heel veel verder zijn in een vreedzame en duurzame wereld? Stel dat we in staat zouden zijn om ons werkelijk met anderen te verbinden. Stel dat we ons elke dag bleven verwonderen om al dat wonderbaarlijke om ons heen. Dan zou elke ontmoeting, elke vergadering, elke boodschap een andere intensiteit hebben. Dan zouden we ons misschien niet meer eenzaam en zoekende voelen. We zouden aandacht hebben voor onze omgeving en de bomen en schone lucht om ons heen waarderen. We zouden ook begrijpen dat meningen kunnen verschillen, maar met een gemeenschappelijke basis maakt dat niet uit.

Met beide benen op de Nederlandse grond ben ik toch weer even gaan dromen. Ik besluit het klein te houden en neem me voor in ieder geval  zelf zo weer de dagelijkse omgeving binnen te stappen. Misschien gaan grootse thema’s aan mij voorbij, maar ik leef wel vanuit wat voor mij waarachtig en eigen is. Met in mijn achterhoofd het uitzicht vanaf de bergtop.