Rondje voor het konijn, januari 2016

Als kind had ik een konijn. Voor mij als plichtsgetrouw kind, betekende dat elke dag paardenbloem bladeren zoeken. Dat was wat ik tenminste kon doen voor het arme beest dat het leven in gevangenschap moest doorbrengen.

Nu woonden we in de Randstad, maar toch weer zo gelukkig dat we een rondje konden lopen in het parkbos vlakbij ons huis. Dus ik had daar al snel mijn dagelijkse wandelingetje gevonden. Een voornemen werd een routine en van daaruit een gewoonte die ik niet meer wilde missen. Tenminste, zo lijkt het achteraf.
Dat rondje lopen, even het hoofd koel maken en mooie plekjes opzoeken werd dus een bezigheid die niet meer weg te denken is. Ik kan niet meer zonder buiten zijn. Ik moet groen en Hollandse luchten even meenemen in mijn dagelijkse beslommeringen. Het is een moment van verankering , van verbonden zijn en weg zijn uit de overvloed aan aandachtvragers.
Het is het bewegen, het is de stilte, het is het alleen zijn, het is het andere perspectief, het is de verwondering om al het mooie dat is.
Waarschijnlijk is hier de basis gelegd voor de natuur coaching. Ik heb mezelf door het leven gecoacht door in en met de natuur te zijn. Door elke dag de bomen te zien die stevig verankerd aanwezig waren. Veranderlijk in de seizoenen, maar onveranderlijk in stemmingen, ruzies, blijdschap en verdriet. Gewoon zich zelf. En dan de druppels op de sloten, de ontspruitende knoppen, het knisperen van de herfstbladeren en de immense stilte van de witte winter wereld. Ik wilde en wil het gewoon niet missen. Maar ik wil het ook aan anderen tonen. De troost en de inzichten die het kan bieden. Daarvoor hoef je helemaal niet veel te doen.
Terug naar mijn konijn. Die gaf ik natuurlijk veel te veel bladeren. Maar gelukkig was hij wijs genoeg om te laten liggen wat te veel was. Hij is echt oud geworden!